'Hoi Pelle'. Dit zijn de eerste woorden die mijn dode vader aan mij schrijft. Het is het briefje waar een 1 op staat. Mensen gaan nu eenmaal dood en mijn vader is daar geen uitzondering op. Een jaar geleden stierf hij.

Dit zijn de eerste regels van het verhaal. Je wordt gelijk gegrepen en wilt het verhaal achter elkaar uitlezen. Er zitten fragmenten in het verhaal waarbij je een traantje laat. Als een boek lezers zo raakt, moet het ontzettend knap geschreven zijn. Toch is het geen verhaal wat je inzet bij rouwverwerking zegt Marlies Slegers zelf. Het verhaal is een ode aan de liefde tussen vaders en zonen. Het is een verhaal voor alle leeftijden maar als kinderen het zelf gaan lezen is het geschikt voor 9 – 10 plus. Marlies hoop zo dat iedereen dit boek gaat lezen. Het is haar 43e boek. Ze vertelt er zelf over in dit fragment.

Pelle is bang dat zijn moeder altijd verdrietig blijft en nooit meer zal lachen. Pelle heeft een jaar geleden zijn vader verloren en zijn leven lijkt sindsdien stil te staan. Het benauwt Pelle, hij stikt bijna. Om zijn verdriet de baas blijven somt Pelle feiten op in zijn hoofd. Als Pelle eenmaal iets heeft gezien, vergeet hij het niet meer en soms is dat knap lastig. Pelle is hoogbegaafd, zijn talent voor het onthouden van encyclopedische feitjes is zijn overlevingsstrategie. Doordat hij op deze manier zijn tranen onderdrukt zijn ze juist sterk voelbaar.

Net alsof zijn vader het weet, heeft hij het zo geregeld dat Pelle, een jaar na zijn overlijden, een doos met briefjes krijgt. Pelle moet de briefjes open maken, op volgorde en niet meer dan één per week. Op briefje 1 staat alleen maar “Hoi Pelle” en op briefje 2 “Hoe gaat het nu met je, lieve Pelle?” Dat lijkt weinig maar in Pelle’s hoofd komen dingen in beweging.

De inhoud van papa’s briefjes varieert: van een link naar een filmpje waarop hij Pelle leert scheren tot de opdracht om zijn moeder mee uit eten te nemen. Op die manier helpt hij Pelle en zijn moeder postuum om het leven weer op te pakken en nieuwe mensen te ontmoeten.

Het briefje met de opdracht de boomhut af te maken, brengt het leven van Pelle en zijn moeder in een stroomversnelling. Er is die man van de doe-het-zelf-winkel waardoor zijn moeder weer eens lacht. Hij verdrijft de boktor die het hout van het huis van binnenuit opvreet. Net als de kanker bij zijn vader heeft gedaan, denkt Pelle. Een bijzondere vergelijking.

Het boek is met veel humor geschreven en ik wil niet te veel verklappen. Ik kreeg het trouwens te kwaad toen een van de briefjes kwijt raakte zonder dat Pelle het gelezen had. Uiteindelijk valt alles mooi in elkaar en is de troostrijke boodschap van dit mooie boek: verdriet verdwijnt niet, maar je groeit eromheen.

Een boek voor jongens en meisjes, voor ouders, meesters en juffen. Om zelf te lezen of voor te lezen. Omdat het met de nodige humor en licht geschreven is voor een grote doelgroep, hoort het thuis in elke schoolbibliotheek.

De mooiste boekomslag van het jaar

De omslag van het boek is genomineerd voor de verkiezing van de Mooiste Boekomslag van het jaar 2020, georganiseerd door Libris.nl. Tot 11 januari kun je nog stemmen via deze link.

Je kunt ook over of naar het verhaal luisteren: Een podcast van Paul de Munnik, het hele verhaal via Storytel of eerst een fragment.